Santa Clara de Pontevedra é un espazo vivo. Comunidade (o convento) e edificio (o mosteiro) camiñaron da man dende as súas orixes medievais, entrelazando por suposto as súas traxectorias e converténdose nun só ente.
Santa Clara de Pontevedra é un espazo vivo. Comunidade (o convento) e edificio (o mosteiro) camiñaron da man dende as súas orixes medievais, entrelazando por suposto as súas traxectorias e converténdose nun só ente.
As primeiras novas da instalación das clarisas en Pontevedra son indirectas, pois non temos comunicacións papais ou un documento de fundación. A noticia que se toma como fundacional é a suposta doazón que faría Maior Pérez, esposa do burgués de Pontevedra Fernán Núñez de Aldán, o 14 de marzo de 1271 para promoción da comunidade. Pero débese advertir que o documento non se conserva hoxe en día e a nova transmítesenos dende a crónica que Xacobe de Castro fai da provincia.
Primeiro testemuño con seguridade do convento localizado nunha doazón de bens.
Data do privilexio de Afonso XI a Santa Clara de Pontevedra que se mantén até o século XIX.
Data de inicio da construción da cabeceira gótica.
Finaliza a obra principal da igrexa claustral e da comunidade, que vemos hoxe en día.
A comunidade vese obrigada a escapar da invasión inglesa e refúxiase temporalmente en Santiago.
Finalízase a obra do retablo que embelece o altar maior.
Data de fabricación do órgano de Santa Clara, particular polos seus tubos horizontais.
O xeneral Pedro Morillo fai ofrenda e doazón das bandeiras militares trala vitoria de Pontesampaio fronte aos franceses.
A comunidade vese obrigada a abandonar o mosteiro.
A comunidade regresa ao mosteiro de Santa Clara, trala intervención do arcebispado compostelán.
Sor Sagrario e Sor Purificación, as últimas clarisas, deixan o convento de Pontevedra.
O Concello de Pontevedra adquire o mosteiro para abrilo á cidadanía.